Myth of “Standard English”: When Linguistic Prestige Is Product of Political Power

By Wanitcha Sumanat, President of the Southeast Asian Association of Professional Translators and Interpreters (SEAProTI) and Forensic Linguist

 

26 December 2025, Bangkok – The belief that Standard English represents a linguistically “correct” or inherently “superior” form of language remains deeply embedded in many educational systems and social institutions. This article argues that Standard English holds no intrinsic linguistic superiority. Rather, its prestige derives from historical, political, and economic forces. Drawing on sociolinguistic theory, the article demonstrates that linguistic prestige is socially constructed—not a consequence of phonetic, grammatical, or structural excellence. Understanding this distinction is crucial for reducing language bias and promoting linguistic equity.

In many societies, particularly within education, standardized testing, and professional contexts. Standard English is presented as the most “correct” or “appropriate” variety of English. Speakers who use regional accents or non-standard varieties are often perceived as less competent or less educated. Modern linguistics, however, has long rejected the notion of linguistic superiority. This article explains why Standard English attained its privileged status and why linguistic prestige is fundamentally a matter of power rather than language.

What Is Standard English?
Standard English is not a naturally occurring dialect. It is a codified variety which is a form of language standardized through conventions of grammar, spelling, and usage established by institutions such as educational systems, publishing houses, mass media, and legal and administrative bodies.

Crucially, Standard English has no unique phonological system. It can be spoken with a wide range of accents—such as British Received Pronunciation, General American, or localized educated accents. This fact underscores that “standardness” is not located in speech sounds but in social agreement and institutional authority.

The Linguistic Equality of All Varieties
From a linguistic perspective, all natural languages and language varieties are systematic, rule-governed, and capable of expressing complex meanings. Sociolinguistic research consistently demonstrates that so-called “non-standard” varieties—such as African American Vernacular English or regional dialects in the United Kingdom—possess grammatical structures as complex and coherent as those of Standard English.

The work of William Labov decisively shows that stigmatized varieties are not linguistically deficient; rather, they are devalued because of the social status of their speakers.

Linguistic Prestige: Politics, Not Phonetics
The prestige of Standard English emerged alongside political and economic centralization—most notably in England, where London became the administrative center, and later in the United States, where major urban centers shaped linguistic norms. Peter Trudgill explains that standard languages are closely tied to administrative power, economic advantage, and cultural capital.

There is no evidence in phonetics, syntax, or morphology to suggest that Standard English is linguistically superior to other varieties. Its prestige is therefore a product of power relations, not linguistic properties.

Language Ideology and Social Control
Belief in the superiority of Standard English functions as a language ideology that naturalizes social hierarchies. Research by James Milroy and Lesley Milroy shows that prescriptivist norms are often used to marginalize certain groups and legitimize class-based inequality.

When language rules are presented as neutral or “scientific,” the political processes behind their creation become invisible—reinforcing the authority of institutions that define what counts as “correct.”

Implications for Education and Language Policy
Treating Standard English as the sole legitimate norm has tangible consequences: linguistic discrimination in education and employment, the misinterpretation of linguistic difference as deficiency, and the erosion of linguistic and cultural identity.

Contemporary linguistics therefore advocates pluricentric and bidialectal approaches, recognizing Standard English as only one register among many—appropriate in certain contexts but not a universal measure of linguistic value.

Conclusion
Standard English is not linguistically superior. Its prestige is a historical and political artifact shaped by power and ideology. Recognizing that linguistic prestige is political rather than phonetic enables societies to challenge language bias and create space for linguistic diversity to be acknowledged and valued more equitably.

References

บทความโดย วณิชชา สุมานัส นายกสมาคมวิชาชีพนักแปลและล่ามแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และนักนิติภาษาศาสตร์ 

 

26 ธันวาคม 2568, กรุงเทพมหานคร – แนวคิดที่ว่า Standard English เป็นรูปแบบภาษาที่ “ถูกต้อง” หรือ “เหนือกว่า” ทางภาษาศาสตร์ ยังคงฝังแน่นในระบบการศึกษาและสถาบันทางสังคมจำนวนมาก บทความนี้เสนอว่า Standard English มิได้มีความเหนือกว่าทางโครงสร้างภาษาแต่อย่างใด หากแต่ได้รับสถานะศักดิ์ศรีจากปัจจัยทางประวัติศาสตร์ การเมือง และเศรษฐกิจ บทความอาศัยกรอบแนวคิดทางสังคมภาษาศาสตร์เพื่อชี้ให้เห็นว่า “ศักดิ์ศรีของภาษา” เป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นทางสังคม มิใช่ผลลัพธ์จากคุณสมบัติทางเสียงหรือไวยากรณ์ การทำความเข้าใจประเด็นนี้มีความสำคัญต่อการลดอคติทางภาษาและการส่งเสริมความเสมอภาคทางภาษาศาสตร์

ในหลายสังคม โดยเฉพาะในบริบทของการศึกษา การสอบ และการทำงาน Standard English มักถูกนำเสนอในฐานะรูปแบบภาษาที่ “ถูกต้อง” หรือ “เหมาะสม” มากที่สุด ขณะที่ผู้ใช้ภาษาอังกฤษสำเนียงท้องถิ่นหรือรูปแบบที่ไม่เป็นมาตรฐานกลับถูกมองว่าด้อยกว่า อย่างไรก็ตาม ภาษาศาสตร์สมัยใหม่ได้ปฏิเสธแนวคิดเรื่องความเหนือกว่าทางภาษามานานแล้ว บทความนี้มุ่งอธิบายว่าเหตุใด Standard English จึงได้สถานะพิเศษ และเหตุใดศักดิ์ศรีของภาษาจึงเป็นเรื่องของอำนาจมากกว่าภาษาศาสตร์

Standard English คืออะไร
Standard English มิใช่ภาษาถิ่นที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ หากแต่เป็น รูปแบบภาษาที่ถูกกำหนดและทำให้เป็นมาตรฐาน (codified variety) ผ่านกฎเกณฑ์ด้านไวยากรณ์ การสะกดคำ และการใช้ภาษา โดยสถาบันต่าง ๆ เช่น ระบบการศึกษา สำนักพิมพ์และสื่อมวลชน ระบบกฎหมายและราชการ

ที่สำคัญ Standard English ไม่มีระบบเสียง (phonology) เฉพาะตัว ผู้พูดสามารถใช้ Standard English ด้วยสำเนียงที่หลากหลายได้ ไม่ว่าจะเป็น British RP, General American หรือสำเนียงท้องถิ่นของผู้มีการศึกษา ข้อเท็จจริงนี้สะท้อนว่า “ความเป็นมาตรฐาน” ไม่ได้อยู่ที่เสียงพูด แต่อยู่ที่ข้อตกลงทางสังคม

ความเสมอภาคของภาษาทุกรูปแบบ
ภายใต้มุมมองของภาษาศาสตร์ ภาษาธรรมชาติทุกรูปแบบล้วนมีระบบ มีแบบแผน และสามารถถ่ายทอดความหมายที่ซับซ้อนได้อย่างสมบูรณ์ งานวิจัยทางสังคมภาษาศาสตร์จำนวนมากแสดงให้เห็นว่าภาษาที่ถูกมองว่า “ไม่เป็นมาตรฐาน” เช่น African American Vernacular English หรือภาษาถิ่นในสหราชอาณาจักร มีโครงสร้างไวยากรณ์ที่ซับซ้อนและเป็นระบบไม่ต่างจาก Standard English งานของ William Labov ชี้ชัดว่าภาษาที่ถูกตีตราในทางลบไม่ได้บกพร่องทางภาษา แต่ถูกลดทอนคุณค่าเพราะสถานะทางสังคมของผู้พูด

ศักดิ์ศรีของภาษา: การเมือง ไม่ใช่สัทศาสตร์
ศักดิ์ศรีของ Standard English เกิดขึ้นพร้อมกับการรวมศูนย์อำนาจทางการเมืองและเศรษฐกิจ โดยเฉพาะในกรณีของอังกฤษที่ลอนดอนกลายเป็นศูนย์กลางการปกครอง และต่อมาในสหรัฐอเมริกาที่เมืองใหญ่เป็นแหล่งกำหนดบรรทัดฐานทางภาษา Peter Trudgill อธิบายว่า ภาษามาตรฐานมักผูกโยงกับอำนาจทางการบริหาร ความได้เปรียบทางเศรษฐกิจ ทุนทางวัฒนธรรม ไม่มีหลักฐานใดในเชิงเสียง (phonetics) ไวยากรณ์ (syntax) หรือโครงสร้างคำ (morphology) ที่บ่งชี้ว่า Standard English “ดีกว่า” รูปแบบอื่น ความมีศักดิ์ศรีของมันจึงเป็นผลของอำนาจ ไม่ใช่คุณสมบัติทางภาษา

อุดมการณ์ภาษาและการควบคุมทางสังคม
ความเชื่อในความเหนือกว่าของ Standard English ทำหน้าที่เป็น อุดมการณ์ทางภาษา (language ideology) ที่ช่วยทำให้ลำดับชั้นทางสังคมดูเป็นเรื่องปกติ งานของ James Milroy และ Lesley Milroy ชี้ว่า แนวคิดเชิงสั่งสอน (prescriptivism) มักถูกใช้เพื่อกีดกันกลุ่มชายขอบ ทำให้ความเหลื่อมล้ำทางชนชั้นดูชอบธรรม เสริมอำนาจให้กับสถาบันที่กำหนด “ความถูกต้อง” เมื่อกฎภาษาได้รับการนำเสนอว่าเป็นกลางและเป็นวิทยาศาสตร์ กระบวนการทางการเมืองที่อยู่เบื้องหลังก็ถูกทำให้มองไม่เห็น

นัยต่อการศึกษาและนโยบายภาษา
การยก Standard English เป็นบรรทัดฐานเดียวส่งผลกระทบในทางปฏิบัติ เช่น การเลือกปฏิบัติทางภาษาในระบบการศึกษาและตลาดแรงงาน การเข้าใจความแตกต่างทางภาษาเป็น “ความบกพร่อง” การบั่นทอนอัตลักษณ์ทางภาษาและวัฒนธรรม ภาษาศาสตร์ร่วมสมัยจึงเสนอแนวคิด พหุรูปแบบ (pluricentric) และ สองระบบภาษา (bidialectal approach) โดยมองว่า Standard English เป็นเพียง register หนึ่งที่ใช้ในบางบริบท ไม่ใช่มาตรฐานแห่งคุณค่า

บทสรุป
Standard English มิได้เหนือกว่าทางภาษาศาสตร์ ศักดิ์ศรีของมันเป็นผลผลิตของประวัติศาสตร์ อำนาจ และอุดมการณ์ การตระหนักว่า ศักดิ์ศรีของภาษาเป็นเรื่องการเมือง ไม่ใช่เรื่องเสียงพูด จะช่วยให้สังคมตั้งคำถามกับอคติทางภาษา และเปิดพื้นที่ให้ความหลากหลายทางภาษาได้รับการยอมรับอย่างเป็นธรรม

บรรณานุกรม